اضطراب شامل احساس نگرانی، دلهره یا وحشت است. اگرچه این وضعیت ناخوشایند است، تجربهی آن در بعضی از موارد طبیعی و حتی سودمند است: اضطراب با اشاره به این که مشکلی رخ داده است به افراد کمک میکند از خطر بپرهیزند و تغییرات مهم و بامعنا ایجاد کنند.
اما اضطراب مزمن و فراگیر که زندگی روزمرهی فرد را در مدرسه، محل کار یا در کنار دوستان مختل میسازد میتواند علامت اختلال اضطراب باشد. بهگفتهی سازمان ملی بهداشت، حدود یک سوم از بزرگسالان ایالت متحده یک بار در زندگی با این اختلال گلاویز میشوند و این وضعیت بیشتر در زنان رخ میدهد.
اختلالات اضطراب در شکلهای مختلف ظاهر میشوند و اغلب از نظر تشخیص متمایز هستند. به نگرانی و تنش شدید و مزمن که اغلب بدون عامل تحریکآمیز ظاهر میشود، اختلال اضطراب فراگیر میگویند. به حملات عصبی ناگهانی و مکرر (تجربهی اپیزودهای ترس شدید که ظرف چند دقیقه اوج میگیرد) اختلال هراس گفته میشود. افکار آزاردهنده یا احساس اجبار برای انجام رفتارهای خاص مانند شستن دستها علامت اختلال وسواس فکری-عملی است. ممکن است فرد بعد از تجربه یا مشاهدهی حادثه دچار اختلال اضطراب پس از سانحه شود.
اضطراب اغلب همراه با افسردگی است و ساختار ژنتیک این دو اختلال یکسان است.
علاوه بر ژنتیک، تجارب دوران کودکی مانند تروما یا بیشحمایتگری والدین در بروز اختلال اضطراب نقش دارد. به نظر میرسد مدار مغز، که کار کنترل واکنش به ترس را برعهده دارد، در افراد دچار اختلال اضطراب دستخوش تغییر میشود: آمیگدال، ساختاری که خطر را تشخیص میدهد، بیشفعال میشود و نسبت به خطر یا تهدیدی که وجود خارجی ندارد واکنش نشان میدهد.
در اغلب موارد، میتوان اختلال اضطراب را با استفاده از دارو، تراپی یا هردو درمان کرد. درمان شناختی رفتاری یکی از موثرترین روشهاست که بیمار در آن یاد میگیرد الگوهای فکری نادرست را تشخیص و نحوهی واکنش به آن را تغییر دهد. مراقبه روش موثر دیگری است که برای بعضی از افراد سودمند است.
چگونه علائم اضطراب را تشخیص دهیم؟
ممکن است افرادی که از اضطراب رنج میبرند دچار احساس پریشانی، بیقراری یا کجخلقی شوند و برای تمرکز یا کنترل عواطف خود به مشکل بربخورند. ازجمله علائم فیزیکی اضطراب میتوان به خستگی مفرط، لرزش، اختلال در خواب، دلدرد، سردرد و انقباض عضلات اشاره کرد.
اضطراب اغلب شامل نگرانی شدید و بیش از حد است. این نگرانی میتواند نسبت به هرگونه جنبه از زندگی، از موقعیت اجتماعی و مشکلات خانوادگی گرفته تا سلامت جسمی و نگرانیهای شغلی، باشد.
ممکن است اضطراب یا وحشت فرد با چالشهایی که واقعا با آنها روبهروست تناسبی نداشته باشد. بعضی از افراد کاملا بیدلیل باور دارند که حتما بدترین اتفاق ممکن رخ میدهد.
چطور اضطراب را درمان کنیم؟
در اغلب موارد میتوان اختلالات اضطراب را به کمک رواندرمانی و یا مصرف دارو درمان کرد.
افراد میتوانند در نوعی گفتاردرمانی که مخصوص اضطراب آنها طراحی شده شرکت کنند. درمان شناختی رفتاری یکی از موثرترین روشهای درمان اختلال اضطراب است. در این روش بیمار یاد میگیرد الگوهای فکری پریشان را به چالش بکشد و نحوهی واکنش به آن را تغییر دهد. میتوان اضطراب اجتماعی را به کمک درمان از طریق مواجهه تسکین داد. در این روش بیمار در شرایط امن و به تدریج با ترسهای خود روبهرو میشود تا دیگر از آن فرار نکند.
دارو به کنترل علائم کمک میکند اما باعث درمان مشکل اصلی نمیشود. ممکن است پزشک بهمدت کوتاه بنزودیازپین تجویز کند که سریع عمل میکند. استفاده از داروهای مسدودکنندهی بتا راه حل کوتاهمدت دیگری است که به جلوگیری از بروز علائم آزاردهنده مانند تپش قلب یا لرزش دست در رویدادهای خاص کمک میکند. از داروهای ضد افسردگی (مانند داروهای بازدارندهی بازجذب سروتونین یا تری سایکلیک که استفاده از آن کمتر متداول است) بهعنوان درمان بلندمدت استفاده میشود و معمولا چند هفته یا چند ماه طول میکشد تا اثر کنند.
بیمار برای مصرف این داروها، درست مانند هر داروی دیگر، باید با پزشک مشورت کند تا از عوارض جانبی آن مطلع شود و مصرف مجدد یا قطع مصرف دارو خطری به همراه نداشته باشد.
روشهای ساده برای کنترل اضطراب
تغییر در سبک زندگی به افرادی که دچار احساس اضطراب میشوند اما از نظر بالینی دچار اختلال نیستند کمک میکند. عادتهایی مثل ورزش، خواب کافی و محدود کردن مصرف کافئین و الکل همگی موثر هستند.
محققان میگویند مراقبه نیز بسیار موثر واقع میشود. نفس عمیق، توجه به افکار خود بدون قضاوت کردن آن و به رسمیت شناختن محدودیتهای خود برای تحت کنترل در آوردن امور میتواند باعث کاهش احساس فشار و تنش شود.
اگر بدانیم چه موقعیتهایی باعث بروز اضطراب در ما میشود و بعد افکار اضطرابآور یا غیر منطقی را به حاشیه برانیم، بیشتر برای آینده احساس آمادگی خواهیم داشت. برای درمان اضطراب، از طریق مشاوره آنلاین روانشناسی درمانکده اقدام کنید.