اینکه وضعیت باتری گوشی‌های هوشمند خوب نیست، یک حقیقت جهانی است و همه کاربران این مسئله را تأیید می کنند. حتی با وجود ظرفیت بالای باتری ها و استفاده از پک های باتری خارجی، باز هم بسیاری از گوشی های هوشمند مدرن با چالش جدی برای نگهداری شارژ در طول یک روز کامل مواجه هستند و معدود نمونه هایی هم که تمرکز بیشتری بر روی طول عمر باتری دارند، در نهایت می توانند دو روز دوام بیاورند! در ادامه با دیجی رو همراه باشید.
اما بد نیست بدانید اوضاع همیشه اینگونه نبوده است. در دهه های گذشته، گوشی ها با وجود سخت افزار ضعیفی که داشتند، از طول عمر باتری بسیار بالایی برخوردار بودند و با یک بار شارژ می توانستند تا چند روز به طور مداوم کار کنند. بله، درست است که گوشی های هوشمند امروزی از لحاظ قدرت سخت افزاری اصلاً قابل مقایسه با گوشی های قدیمی مانند نوکیا 3310 نیستند، اما این واقعیت را نیز نمی توان انکار کرد که فناوری تولید باتری به هیچ وجه نتوانسته پا به پای سایر بخش ها پیشرفت کند و به شدت عقب افتاده است.
طبق گفته های ونکات سرینیواسان (Venkat Srinivasan)، مدیر مرکز همکاری آرگون برای ذخیره انرژی و یکی از متخصصان فناوری باتری، ریشه این مسئله بسیار ساده است: سرعت پیشرفت فناوری بر اساس قانون مور بسیار بالا بوده و تکنولوژی تولید باتری را پشت سر گذاشته است، به این معنی که گوشی های ما روز به روز بهتر شده اند و در نتیجه به انرژی بیشتری نیاز دارند، در حالی که سرعت پیشرفت فناوری تولید باتری در این اندازه نبوده است. قانون مور نخستین بار توسط گوردون مور، از بنیانگذاران شرکت اینتل، ارائه شد و با یک قاعده سرانگشتی بیان می‌کند که تعداد ترانزیستورهای روی یک تراشه با مساحت ثابت هر دو سال، به طور تقریبی دو برابر می‌شود.
البته این بدان معنی نیست که هیچ پیشرفتی در زمینه تولید باتری صورت نگرفته است. با کوچک‌تر شدن هر چه بیشتر قطعات سخت افزاری و ادغام برخی از آن ها در همدیگر، شرکت های تولید کننده باتری توانسته اند ظرف چند سال گذشته به طور مداوم تراکم انرژی ذخیره شده در باتری ها را افزایش دهند. اما به گفته سرینیواسان:
پنج سال پیش، مشخص شد که دیگر نمی توانیم چیزهای بیشتری را حذف کرده و باتری ها را متراکم‌تر کنیم، زیرا احتمال آتش سوزی وجود دارد. ما به مرحله ای رسیده ایم که بهبود های جدید در تراکم انرژی باید از طریق تغییر مواد سازنده باتری ها حاصل شود و روند تولید مواد جدید همیشه نسبت به آنچه که پیشرفت های مهندسی می گوییم، کمتر بوده است.
به همین دلیل است که باتری های قابل شارژ امروزی در گوشی های هوشمند، مبتنی بر لیتیم کبالت هستند، فناوری‌ای که از اوایل دهه 90 تاکنون مورد استفاده بوده و می توان گفت میزان فشرده سازی انرژی در این ماده به آخرین حد خود رسیده است. با این حال به آینده امیدواریم. محققان در حال بررسی فناوری های جدید باتری، مانند باتری های حالت جامد هستند، که می توانند راه را برای استفاده از موادی با قابلیت ذخیره انرژی بیشتر باز کرده و میزان نگهداری شارژ را در دستگاه‌های آینده به طور قابل ملاحظه ای ارتقاء دهند.
البته نکته ای هم در این بین وجود دارد و آن اینکه تا وقتی فناوری باتری بخواهد پیشرفت کند، مطمئناً تکنولوژی ساخت گوشی های هوشمند هم بسیار پیشرفته‌تر شده و به انرژی به مراتب بیشتری احتیاج خواهد داشت؛ بنابراین دوباره به نقطه اول برخواهیم گشت! نظر شما چیست؟ آیا فناوری تولید باتری می‌تواند به حدی پیشرفت کند که گوشی‌های مدرن امروزی هم بتوانند چندین روز بدون نیاز به شارژر کار کنند؟ نظرات خود را با ما و دیگر خوانندگان دیجی رو در میان بگذارید.
