در صورت خفیف بودن تیک عصبی، در اغلب موارد نیازی به درمان نیست، اما اگر شدید باشد یا در زندگی روزمره تداخل ایجاد نماید، درمان های متعددی وجود دارد که باید زیر نظر دکتر تیک عصبی انجام شود. بسیاری از این تیک ها سرانجام پس از گذشت چند سال از بین می رود یا بهبود قابل توجهی می‌یابند. اما در صورت عدم درمان، موارد جدیتر می‌تواند باعث بروز مسائلی مانند مشکلات مختلفی خصوصا در زمینه برقراری ارتباط با دیگران و انجام امور روزمره زندگی شود.
روش های رایج برای کنترل و درمان تیک عصبی
در ادامه به بررسی روش‌هایی میپردازیم که در وهله اول خود فرد با استفاده از آنها می‌تواند کنترل تیک را ممکن کرده و در مابقی موارد نیز لازم است تا دکتر مختصص مغز و اعصاب مانند دکتر تیک عصبی ابن سینا، استفاده و انجام هریک از تمرینات را توصیه کند. این روش ها شامل موارد زیر میشود:
خود درمانی
تکنیکهای ساده ای وجود دارد که می توانید پیش از مراجعه به دکتر تیک عصبی با انجام و رعایت آنها و تا حد زیادی به بهبود تیک کمک کنید:
- از شرایط استرس زا، اضطراب آور و کسالت آور دوری کنید؛ برای مثال، سعی کنید یک فعالیت آرامش بخش و لذت بخش برای انجام دادن (مانند ورزش یا سرگرمی) پیدا کنید.
- سعی کنید خوب بخوابید. خواب خوب به رفع خستگی و در نهایت از بین بردن تیک عصبی کمک شایانی می‌کند.
- شرایط خود را به دیگران توضیح دهید. گاهی أوقات عدم آگاهی دیگران از مشکلی که شما از آن رنج میبرید، منجر به رفتار ناخواسته ای از سوی دیگران میشود که در نهایت شما را ناراحت می‌کند.
رفتاردرمانی
رفتار درمانی اغلب به عنوان یکی از اولین روش‌های درمانی برای تیک عصبی توصیه میشود. در برخی موارد بنابر تشخیص پزشک تیک عصبی، فرد به یک روانشناس ارجاع داده میشود.
در این جلسات روان درمانی به روش مقابله با تیک عصبی پرداخته می شود تا بتوانید حرکاتی را جایگزین کنید و تنش را در بدن خود کم کنید. البته در مواردی هم توصیه می شود شرایط را سرکوب کنید. این تکنیک ها معمولاً نیاز به چندین جلسه با یک درمانگر دارند و اگر بعد از اتمام درمان، خودتان به آنها ادامه دهید، نتایج بهتری حاصل خواهد شد.
مصرف دارو
داروهای مختلفی وجود دارد که می‌توانند به کنترل تیک عصبی کمک کنند. برخی از داروهایی که معمولا برای درمان این تیکها مورد استفاده قرار می‌گیرند، عبارتند از:
نورولپتیک: نورولپتیک ها که به آنها داروهای ضد روانپریشی نیز می گویند داروهای اصلی برای درمان تیک هستند. هدف اصلی مصرف آنها تغییر اثرات مواد شیمیایی موجود در مغز که به کنترل حرکات بدن کمک می کند، می‌باشد. عوارض جانبی نورولپتیک ها شامل افزایش وزن، تاری دید، یبوست، خشکی دهان و … است.
- کلونیدین: دارویی که می تواند به کاهش علائم بیماری کمک کند.
- کلونازپام: دارویی که می تواند با تغییر روش کار برخی مواد شیمیایی در مغز، در کاهش شدت تیک ها در برخی افراد اثر گذار باشد.
- تترابنازین: دارویی که می تواند در افراد مبتلا به بیماری زمینه ای باعث کاهش تیک های حرکتی شود و باید مانند بوتاکس تزریق شود. اگرچه این تأثیر معمولاً فقط تا 3 ماه طول می کشد.
عمل جراحی
یک نوع جراحی به نام تحریک عمیق مغزی وجود دارد که در کیس های با تیک عصبی بسیار شدید مورد استفاده قرار می گیرد. این روش شامل قرار دادن 1 یا چند الکترود (دیسک های کوچک فلزی) در ناحیه ای از مغز در ارتباط با تیک ها است. الکترودها با استفاده از سوزن های ریز که از طریق سوراخ های کوچک در جمجمه عبور می‌کنند، بر روی ناحیه مدنظر قرار می گیرند.
این عمل با استفاده از بیهوشی کامل روی فرد انجام میشود. سیمهای نازک از الکترودها به سمت مولد پالس (وسیله ای شبیه به ضربان ساز) متصل‌اند و یک جریان الکتریکی خفیف را به مغز وارد می کنند تا سیگنال های موجود در مغز را تنظیم کرده و تیک را کنترل کنند. هنوز هم در مورد کارآمد و ایمن بودن این روش ابهاماتی وجود دارد، بنابراین فقط در تعداد کمی از بزرگسالان که دارای تیک های شدید هستند و پاسخی به سایر درمانها نداشته اند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
نتیجه گیری
داشتن تیک عصبی برای هیچ فردی خوشایند نیست. اما این مسئله نباید باعث شود تا هر روش درمانی که در مورد این بیماری و اختلال ذکر شد را خودسرانه امتحان کرد و تمام موارد باید حتماً تحت نظر دکتر تیک عصبی انجام شود. به طور حتم مصرف خودسرانه داروها یا سرکوب تیک های عصبی به مرور زمان می تواند، عوارض جانبی و خطراتی را به همراه داشته باشد.
#این مطلب یک رپورتاژ بوده و محتوای آن توسط تبلیغ‌دهنده تهیه شده است.
