امروز، نینتندو رسماً جزئیات بیشتری از کنسول سوئیچ خود منتشر کرد که از آن جمله می‌توان به کنترلر ماژولار آن موسوم به JoyCon اشاره کرد. در ویدیویی که نینتندو منتشر کرده، طراح اصلی سوئیچ، یعنی آقای یوشیاکی کویزومی (Yoshiaki Koizumi) با اجرای نمایشی به سبک شعبده‌بازها توانایی‌های JoyCon را به معرض نمایش گذاشته است.
این طور که به نظر می‌رسد این کنترلر قادر به انجام همه کاری می‌باشد! دکمه‌های تعبیه شده بر روی آن برای استفاده به عنوان یک کنترلر سنتی کنسولی کاملاً کافی است، همچنین یک شتاب سنج و ژیروسکوپ نیز در آن وجود دارد که کارکردی شبیه به کنترلر خلاقانه Wii به آن بخشیده است. البته این همه ماجرا نیست و JoyCon دارای دوربین مادون قرمزی برای تشخیص عمق است که می تواند فاصله و شکل اشیاء را اسکن نماید، و یک موتور بازخورد لمسی نیز در این کنترلر تعبیه شده که نینتندو آن را “HD Rumble” نامیده است.
یکی از جالب‌ترین ویژگی‌های کنترلر JoyCon، قابلیت تقسیم آن به دو قسمت می‌باشد که اجازه می‌دهد دو نفر تنها با استفاده از یک کنترلر به انجام بازی بپردازند. در مجموع به نظر می‌رسد که آخرین کنترلر نینتندو، یعنی JoyCon، نوآورانه‌ترین کنترلر کنسولی ساخته شده تا امروز می‌باشد.
در حالی که پلی استیشن سونی و حتی ایکس باکس مایکروسافت توانسته‌اند از نظر میزان محبوبیت از کنسول‌های نینتندو پیشی بگیرند، اما نینتندو همواره کنسول‌هایی خلاقانه و نوآورانه را به خصوص در مورد کنترلر آنها، روانه بازار کرده است. هر یک از کنسول‌های خانگی نینتندو دارای ویژگی‌های ابتکاری و انقلابی بوده‌اند که بعدها الهام بخش سایر کمپانی‌ها نیز شده است.
اولین کنسول نینتندو، Nintendo Entertainment System (سیستم سرگرمی نینتندو) یا به اختصار NES نام داشت که البته در آسیا با نام Famicom شناخته می‌شد. این کنسول پس از عرضه با موفقیت زیادی همراه شد و تبدیل به استانداردی برای طراحی کنسول‌های خانگی گردید. یک کلید جهت‌نما یا همان D-pad به همراه دکمه‌های دایره‌ای شکل، که در کنترلرهای NES وجود داشتند هنوز هم پایه اصلی طراحی کنترلرهای مرسوم را تشکیل می‌دهند. کنترلر NES در زمان خود، بسیار خوش‌دست و جمع و جور بود، و کاملاً بر کنترلرهای کنسول‌های خانگی قبلی (مانند Coleco Vision یا آتاری 5200) که سنگین و زمخت بودند، برتری داشت.
در سال 1990، نینتندو کنسول بعدی خود با نام سوپر نینتندو یا SNES (در ژاپن با نام Super Famicom) را عرضه کرد. کنترلر این کنسول برای اولین بار دکمه‌هایی تحت عنوان Shoulder Button را در بالای خود گنجانده بودند. شش سال بعد هم، کنترلر نینتندو 64 یک نوآوری دیگر را معرفی نموده و از آنالوگ استفاده کرد. هر دوی این نوآوری‌ها ابتدا با این سؤال از جانب بازیکنان مواجه شدند که “آیا واقعا نیازی به این داریم؟”، اما در حال حاضر، مهم‌ترین وجه تمامی کنترلرهای کنسولی محسوب می‌شوند. جوی استیک آنالوگ تقریباً بلافاصله توانست کلیدهای جهت‌نما یا D-pad را از دور خارج کند زیرا از دقت به مراتب بالاتری برخوردار بود و همین مسئله، سونی و سگا را مجبور کرد تا کنترلر کنسول‌های خود را با این تغییرات هماهنگ کنند. دکمه‌های شانه‌ای یا Shoulder، که بعدها تکامل یافته و به Shoulder Triggers تغییر نام دادند، در بسیاری از ژانرهای بازی ضروری هستند و به عنوان مثال نمی‌توانید یک بازی اکشن اول شخص را بدون آنها، بر روی کنسول بازی کنید.
پس از کنسول سوپر نینتندو نوبت به گیم‌کیوب (GameCube) رسید. مسلماً این کنسول را می‌توان بزرگ‌ترین شکست نینتندو قلمداد کرد. کنترلر گیم‌کیوب بسیار زشت و نامناسب طراحی شده بود. اما نینتندو به سرعت توانست این شکست را با عرضه کنسول محبوب Wii در سال 2006 جبران کند. سنسور حرکتی کنترلر این کنسول موسوم به Wii-mote باعث شد تا به سرعت در بین کاربران محبوب شده و حتی به تکامل بازی‌های موبایل نیز کمک شایانی کند، زیرا بسیاری از این بازی‌ها به قابلیت تشخیص حرکت گوشی، تکیه دارند.
در سال 2012، نینتندو ادامه‌ای بر کنسول Wii عرضه کرد که Wii U نام داشت. در حالی که این کنسول از همان ابتدای عرضه، محکوم به شکست بود اما کنترلر آن با صفحه نمایش اختصاصی خود، کنسول‌ها را وارد دنیایی جدید و مملو از قابلیت‌ها و امکانات مختلف، نمود.به عنوان مثال، تصور کنید که در یک بازی ورزشی قادر باشید استراتژی تیم خود را تغییر دهید بدون اینکه حریف متوجه آن شود.
با اینکه ممکن است JoyCon در نگاه اول چندان جذاب به نظر نرسد، اما نگاهی به سابقه نینتندو، نشان می‌دهد که احتمالاً این کنترلر جدید آینده کنترلرهای کنسولی را تعریف خواهد کرد، و اگر به هر دلیلی این اتفاق رخ ندهد، در این صورت سوئیچ هم به سرنوشت گیم‌کیوب دچار خواهد شد.
