شهر شناور فناوران آزادی طلب در آب‌های اقیانوس آرام ساخته خواهد شد؟

در ماه مه، گروهی در تاهیتی جمع خواهند شد تا در مورد ساختن شهر های شناور در سواحل پولینزی فرانسوی(جزایری در اقیانوس آرام جنوبی) بحث کنند. این حقیقت دارد. مردان موسسه‌ی Seasteading رویای ساختن پلتفرم‌های فرا ملیتی در اقیانوس را دارند(بله درست شنیدید بیشتر آن ها مرد هستند).

این موسسه به خاطر خیال پردازی درباره آرمان شهر تکنولوژی مورد تمسخر قرار گرفته است یا حتی بی مزه تر اینکه از سال 2008 که این موسسه ساخته شد به آن ها اتهام فرار مالیاتی زده‌اند. با این حال ثابت شده است که خواسته‌ی آن ها قابل انجام است.

جنبش ریزملت ها(Micro-nations) چیز جدیدی نیست، اما ایدهی ساختن اقامتگاه دایمی در دریا، تجسم یک دره‌ی سیلیکون بدون تنظیم مقررات دولتی را ایجاد کرد.این به کمک موسس PayPal و Peter Thiel حامی دانلد ترامپ و همچنین Patry Friedman نوه میلتون فرایدمن اقتصاد دان میسر شد.

ایده ی دریانشینی (seasteading) به خاطر “نارضایتی شخصی از دسترسی به عنوان یک مصرف کننده” به ذهن فرایدمن رسید.

Thiel دیگر رسماً در پروژه حضور ندارد، و این روز ها به نظر می رسد که کله شقی او برای این ایده کمی کمتر شده است. شاید بخاطر اینکه او یک پاسپورت نیوزیلند بدست آورده است تا آنجا زندگی کند. او در ژانویه به New York Times گفت:

ایده آنها کاملاً از دید مهندسی عملی نیستند. این امکان هنوز در آیندهی خیلی دوری از ما قرار دارد

با این وجود پروژه هنوز ادامه دارد. نظر Thiel درست زمانی منتشر شد که موسسه اعلام کرد که توافقی با دولت پولینزی فرانسوی حاصل کرده است تا برای ساخت جزایر ثابت دور از ساحل تحقیق و بررسی کند.

در اصل نیت این بود که این جزایر در آب های بین المللی باشند، توافق با پولینزی فرانسوی موسسه را ملزم می‌کند تا قبل از اینکه پروژه را شروع کند یک آنالیز محیط زیستی و اقتصادی تهیه کند.

این طور که مشخص است، ساختن یک جزیرهی قانونیِ جدید به مقداری کاغذ بازی نیاز دارد.

چه کسی یک دریا نشین خواهد ماند ؟

اشلی بلیک سفیر بی مزد استرالیایی موسسه‌ی Seasteading است. او در سخنرانی در جشن شروع به کار Myriad روز جمعه خاطر نشان کرد که ایده ی گستردهی دریانشینی(Seasteading) یکی از کارهای پر ریسک باقی خواهد ماند.

دو سال پیش هنگام عضویت به موسسه او گفت این برنامه “نوعی حرکت جدایی طلبانهی خلاقانه” برای یافتن راهی برای این است که جایی زندگی کنیم که هوا و هوس دولت نتواند جلوی پیشرفت را بگیرد.

او با اشاره به تغییرات سیاسی در استرالیا که آن را بچشم خلاص شدن از شر قیمت اجباری دولتی کربن در سال 2014 می دید گفت:

من در اولین سال های کارم در تجارت کربن مشغول بودم، و بخش زیادی از این تجارت فقط بخاطر امضای یک خودکار نابود شد.

او گفت:

برای بعضی افراد تغییرات جامعه به اندازه ی کافی سریع نیست، اما برای دیگران خیلی زیادی سریع است. مشخص است که افراد پروژهی Seasteading شامل حالت اول می شوند.

انسان ها همیشه رویای راه های جدید زندگی را در سر خواهند پروراند. باید این سوال را دنبال کرد که چه کسی به رهبری این راه می رسد. ساختار جامعه جهان هم اکنون با هدف سود سفید پوستان منتخب ساخته شده است، پس چرا به این پروژه برای ساختن جهانی نو که در تصورشان است اعتماد نکنیم؟

Blake اذعان کرد که اکثریت کسانی که به دریانشینی علاقه مندند از مردان جوان هستند. راندولف هنکن کارگردان اجرایی موسسه در یک ایمیل گفت که بهترین تخمین این است که “دو سوم حامیان ما مذکر و یک سوم آن ها مونث هستند و اشخاص متعددی نیز هستند که نمی خواهند به یکی از این دو جنس طبقه بندی شوند.”

همچنین کج روی آزادی طلبانه ی شدیدی برای این پروژه وجود دارد. بلیک به ضعم خود از این برچسب کج روی خوشش نمیاید؛ “من طرفدار ایده های خوب هستم، آزادی طلبان ممکن است ایده های خوبی داشته باشند. اما آیا این به این معنی است که من فکر می کنم که مردم باید با اسلحه در خیابان ها ول بچرخند؟ شاید نه.”

او دوست دارد تا به پروژه به عنوان یک شروع فکر کند؛ مکانی برای امتحان فناوری های نو و راه های زیستن در یک جمعیت کوچک مشتاق.

پیشنهاد شده که این شهر ها می توانند مکانی برای آزمایش روی سازگاری با تغییراتی اقلیمی باشند. فرایدمن و جو کرک کتابی برای این پروژه نگاشته اند به نام : چگونه ملت های شناور محیط زیست را بازیابی، فقرا را غنی، بیماران را درمان و بشریت را از سیاستمداران آزاد خواهند کرد.

اما به گزارش گاردین این مشخص نیست که آن ها چگونه به سرعت به پناهندگان اقلیمی کمک خواهند کرد، مخصوصاً در اقیانوس آرام جایی که پروژه جزیره ی شناور قرار است انجام شود. همچنین نگرانی هایی در تاهیتی برای فرار مالیاتی و تاثیرات محیط زیستی وجود دارد.