در حالی که جهان با بحران کمبود تراشه‌های پردازشی دست به گریبان است، برخی از مهندسان دانشگاه ایالتی واشنگتن اعلام کرده‌اند که به روشی برای ساخت تراشه‌های محاسباتی نورومورفیک از عسل دست یافته‌اند! این گروه از دانشمندان موفق شده‌اند نمونه اولیه “ممریستور” را که یک قطعه شبیه به ترانزیستور است، با استفاده از عسل بسازند. در ادامه با دیجی رو همراه باشید تا نگاهی جزئی‌تر به این دستاورد بزرگ بیندازیم.
ساخت تراشه نورومورفیک با استفاده از عسل
دانشمندانی با نام‌های فنگ ژائو و براندون سوئوکا از دانشگاه ایالتی واشنگتن اخیراً با انتشار یک گزارش تحقیقاتی دقیق، جزئیات مربوط به ساخت ممریستور نورومورفیک مبتنی بر عسل را تشریح کرده‌اند. ممریستور یک قطعه محاسباتی شبیه ترانزیستور است که می‌تواند داده‌ها را به روشی مشابه مغز انسان ذخیره و پردازش کند.
برای آن دسته از کسانی که آگاهی ندارند باید اشاره کنیم که محاسبات نورومورفیک روشی در مهندسی کامپیوتر است که در آن مهندسان کامپیوترهایی را با عناصر پیشرفته‌ای توسعه می‌دهند که بر اساس سیستم‌های موجود در مغز و سیستم عصبی انسان مدل‌سازی شده‌اند. در این مبحث، ممریستور قطعه جدیدی است که می‌تواند راه را برای ساخت سیستم‌های محاسباتی نورومورفیک تجزیه‌پذیر و سازگار با محیط زیست هموار کند.
برای ساخت ممریستور مبتنی بر عسل، دانشمندان از عسل واقعی که به صورت جامد درآمده بود، استفاده کردند. سپس عسل جامد بین دو الکترود قرار داده شد تا سیناپس انسانی را شبیه‌سازی کند (سیناپس محل اتصال دو سلول عصبی در داخل مغز انسان است). بد نیست بدانید که مغز انسان از بیش از 100 میلیارد نورون و بیش از 1000 تریلیون سیناپس تشکیل شده است!
به عنوان بخشی از فرآیند توسعه، ژائو ممریستور مبتنی بر عسل را با نورون انسانی مقایسه کرده است. او اظهار داشت که ممریستور تولید شده عملکردی بسیار مشابه با نورون انسان دارد و از نظر اندازه نیز بسیار کوچک بوده و قطری به اندازه یک تار مو دارد! محققان همچنین دریافتند که ممریستور مبتنی بر عسل با موفقیت توانسته نحوه عملکرد سیناپس‌های انسان را شبیه‌سازی کند.
با این حال، دانشمندان برای اینکه بتوانند سیستم‌های کامپیوتری نورومورفیک کارآمدی را به کمک این قطعات تولید کنند، باید ممریستور را بسیار کوچک‌تر کنند (ترجیحاً یک هزارم قطر موی انسان). به این ترتیب، آن‌ها قادر خواهند بود سیستم‌های کامپیوتری با میلیاردها ممریستور را توسعه دهند که بسیار شبیه به تعداد نورون‌های درون مغز انسان است.
علاوه بر این، از آنجایی که چنین سیستم‌های محاسباتی از مواد طبیعی و تجزیه‌پذیر ساخته می‌شوند، نسبت به سیستم‌های محاسباتی فعلی موجود در بازار سازگاری بسیار بهتری با محیط‌زیست خواهند داشت. در واقع، کاربران قادر خواهند بود اجزای کامپیوترهای نورومورفیک خود را به سادگی در آب حل کرده و آن‌ها را از بین ببرند!
ساخت تراشه محاسباتی از عسل می‌تواند یک تحول بزرگ در دنیای دیجیتال باشد و زمینه را برای تولید کامپیوترهای ارزان قیمت‌تر و البته دوستدار طبیعت باز کند. نظر شما چیست؟ آیا چنین رؤیایی در نهایت به حقیقت خواهد پیوست؟ نظرات خود را از طریق بخش کامنت‌ها با ما در میان بگذارید.
