هر کسی با نگاهی به جدال‌های گذشته فرمت‌ها – VHS در مقابل Betamax، فرمت VCD در مقابل DVD، بلوری در مقابل HD DVD، و… – به خوبی می‌فهمد که طرف شکست خورده به کلی از دنیای دیجیتال محو می‌شود و این بسیار ناراحت کننده است. اما چه چیزی سبب شد ما کاربران از سال 2007 مجبور به استفاده از فرمت HD DVD شویم؟
بسیاری از کمپانی‌ها برای دفاع و سود بردن وارد یک “اتحاد” صنعتی می‌شوند تا بتوانند آینده هر نوع فناوری را در جلسات و پشت میزها تعیین و تضمین کنند. یک مثال برای این موضوع، اتحاد اخیر فعالان صنعت تلویزیون بر سر UHD است که از سال 2015 توسط این شرکت‌ها به یک استاندارد تبدیل گشته است.بازیکنان برتر این اتحاد، تولیدکنندگان مطرحی چون سامسونگ در کنار استدیوهای فیلم سازی مانند Fox و همچنین ارائه دهندگان محتوای دیجیتالی چون Netflix بودند، هدف اصلی این اتحاد ارائه استانداردی بود که در کل صنعت تلویزیون سازی مورد استفاده قرار گیرد که در حال حاضر موفق به این کار نیز گشته‌اند. نتیجه چنین کاری مداومت و عمر بیشتر فناوری در کنار حمایت از مصرف کننده‌گان است.
در این میان، اگر بخواهید یک تلویزیون پرچم‌دار UHD را خریداری کنید احتمالا با گزینه‌ای با نام به اصطلاح محدوده رنج دینامیکی بالا (یا همان HDR خودمان که اگر بخواهیم نگاهی فنی به آن داشته باشیم باید بگوییم HDR10) روبه‌رو شده‌اید که البته این ویژگی تنها در تلویزوین‌های Ultra HD حرفه‌ای معرفی شده در پایان 2015 و برخی از تولیدات 2016 قابل دیدن است.
حالا چرا ما به این تاریخچه فرمت‌های تصویری در صنعت تلویزیون پرداخته‌ایم؟ پاسخ خیلی ساده است: در حالی که این فناوری تا همین اواخر تنها به صنعت تلویزیون سازی محدود می‌شد، ساسمونگ اولین بازیکن از صنعت گوشی‌های هوشمند با سازگاری از HDR10 را وارد میدان کرده است. Note 7 اولین گوشی هوشمند با پشتیبانی از HDR10 است که اخیرا معرفی شده است.
اما HDR10 چیست؟ و چه چیزی نیست؟
فناوری HDR سبب بهبود تجربه دیداری شما می‌شود و باید گفت که تفاوت میان تصویر HDR با یک تصویر معمولی بسیار زیاد است.
برخلاف برخی از ترفندهای بازار یابی گذشته سازندگان تلویزیون، HDR دیگر یک حیله تبیلغاتی و بی اهمیت نیست و آنچه این فناوری در اختیار شما می‌گذارد، تجربه بهتر دیدن فیلم‌ها و سایر محتوا است. بهتر است به یک فروشگاه بروید و خود این تفاوت را از نزدیک ببینید.
حالت HDR در دوربین‌های عکاسی DSLR و یا گوشی‌های هوشمند، مفهوم اساسی نسبتا ساده‌ای دارد: محدوده دینامیکی بین روشن‌ترین و تاریک‌ترین بخش از تصویر افزایش می‌یابد و به این طریق رنگ سیاه، سیاه‌تر، روشنی روشن‌تر و جزییات بیشتری قابل مشاهده خواهند شد که قبلا در پهنه‌ای از تاریکی قابل دیدن نبوده‌اند. در یک تلویزیون منطبق با استاندارد HDR10، نیاز به رسیدن به یک سطح خاص از قدرت روشنایی و کاهش روشنایی در سطوح مشکی برای ایجاد یک تصویر عالی با رنج دینامیک بالا است.
حالا ما اطلاعات اولیه‌ای از استاندارد HDR10 داریم، اما توجه داشته باشید که توضیح‌های بالا، تنها بخشی از این معادله هستند. بسیاری از شما در این چند سال بمباران تبلیغاتی سازندگان تلویزیون را در مورد قدرت نمایش رنگ دستگاه‌های ساخته شده را دیده‌اید که برخی از آنها تنها بازی با ارقام بیش نبوده است. به هر حال وسعت رنگ‌های قابل نمایش یکی از نکات مهم برای خریداران است. همچنین استاندارد HDR10 نیازنمند پشتیبانی نمایشگر از طیف بسیار وسیع رنگی است.
709 یا sRGB استاندارهای رنگ هستند که سبب می‌شوند تصاویر در صفحات نمایشگر به واقعیت نزدیک‌تر شوند. اما DCI-P3 به طور قابل ملاحظه‌ی وسعت رنگ بیشتری نسبت به موارد قبل داشته و بنابراین در نماش رنگ‌ها به صورت طبیعی نیز بهتر عمل می‌کند.
نکته مهم در رابطه پشتیبانی نوت 7 از HDR10 این است که این استاندارد برای نمایش صحیح به یک صفحه نمایش رنگی 10 بیتی نیاز دارد و این در حالی است که صفحه نمایش Note 7 دارای استاندارد 8 بیتی و با قابلیت نمایش تنها 16 میلیون رنگ (به جای یک میلیارد رنگ) است. قابل ذکر است که در آزمون‌های مختلف مشخص شده که استاندارد 10 بیتی برای نمایش صحیح و بی کم و کسر تصاویر HDR10 لازم است، همچنین تراشه mDNIe بکار رفته در این گوشی نیز قابلیت تبدیل تصاویر HDR را به فرمت 8 بیتی ندارد و نمی‌توان از آن انتظاری داشت.
به دور از مباحث تخصصی، این ویژگی به ما لذت بیشتری از مشاهده دانه دانه رنگ‌ها می‌دهد و با ارائه طیف رنگی بسیار وسیع‌تر، یک تصویر قانع کننده‌تر را نمایش می‌دهد.
مفاهیم
حتی برای کسانی که طرفدار تکنولوژی Super AMOLED سامسونگ نیز نیستند، این موضوع بسیار واضح است که این شرکت به شدت تلاش می‌کند تا به طور مداوم کیفیت خروجی صفحه‌نمایش‌های تولیدی خود را بهبود دهد. اگر به عقب برگردیم، سامسونگ با گلکسی اس 5 توانست بهترین صفحه‌نمایش گوشی‌های هوشمند را به دنیا معرفی کند و برتری خود را به رخ رقیبانش بکشد. اما این صفحه‌نمایش‌ها ایراداتی نیز دارند، مانند اشباع بیش از حد رنگ‌ها که سبب مصنوعی جلوه دادن تصاویر می‌شود. اگرچه برخی از کاربران این اشباع رنگ را دوست دارند و حتی یکی از نقاط قوت این نوع صفحه‌نمایش می‌دانند، اما از لحاظ فنی این موضوع ایراد محسوب می‌گردد.
در هر صورت با پشتیبانی از HDR10 مزایایی نیز برای نوت 7 به وجود می‌آید. نتفلیکس، آمازون، VuDu و تقریبا تمام صنعت سینما کمر به حمایت از این فرمت بسته‌اند و خود را متعهد به آن می‌دانند. اگر پیاده سازی این تکنیک توسط سامسونگ به خوبی انجام پذیرفته باشد، می‌توانیم تصاویر فوق‌العاده‌ای را از ترکیب HDR10 و Super AMOLED نظاره گر باشیم؛ به خصوص آن‌که سامسونگ در تولید صفحه‌نمایش‌های این سری از سیستم رنگ DCI-P3 gamuts بهره برده است تا بر مشکلات اشباع رنگ نیز چیره شود.
سامسونگ به وسیله این ویژگی می‌تواند از رقبای خود پیشی بگیرد و در کنار سایر امکانات این ویژگی رقابتی را نیز ارائه دهد. گرچه برخی از رقیبان سامسونگ ادعای وجود قابلیت HDR را بر روی محصولات خود کرده‌اند، اما ادعای هیچ کدام آنها ثابت نشده و به طور رسمی، سامسونگ گلکسی نوت 7 اولین گوشی سازگار با HDR10 است.
حکم پایانی
حکمی در کار نیست! باید توجه داشته باشید که ما برای ارائه توضیحات بیشتر و اثبات ادعای سامسونگ نیازمند دسترسی به یک نوت 7 هستیم تا بتوانیم آن را در آزمایشگاه تخصصی خود مورد بررسی قرار دهیم. بنابراین ارائه هر گونه نتیجه گیری پیش از آن و تنها با تکیه بر ادعاهای سامسونگ اشتباهی بیش نیست. اگر چه همه تکه‌های پازل داشتن تصویر باکیفیت، مانند بهره گیری از پنل Super AMOLED، سازگاری با اچ‌دی‌آر 10 و سیستم رنگ DCI-P3 gamuts همه در نوت 7 جمع شده‌اند، اما تجربه نشان داده که ممکن است نتیجه آزمایش‌ها با آنچه بر روی کاغذ نوشته می‌شود کاملا متفاوت باشد.
در هر صورت ما نیز از ساخت صفحه‌نمایشی واضح‌تر و روشن‌تر و همین طور ارائه فناوری جدید در ساخت صفحه‌نمایش تلفن‌های هوشمند خوشحال هستیم.
