137 سال پیش در چنین روزی یعنی 14 مارس سال 1879 میلادی یکی از نوابغ دنیای علم؛ آلبرت انیشتین؛ پا به جهان هستی نهاد.
تولد
آلبرت انیشتین یکی از بزرگان دانش فیزیک و ریاضی محسوب می‌شود؛ نابغه‌ای که کمتر مانند او دیده شده است. وی در 14 مارس 1879 در یک خانواده‌ی یهودی در شهر اولم در ایالت ورتمبرگ آلمان متولد شد. در زبان معمول، نام «انیشتین» به معنای هوش زیاد و نابغه آمده شده‌است.
در زمان تولد، مادر آلبرت به خاطر اینکه سر او بسیار بزرگ بود و حالتی عجیب داشت خیلی نگران بود. هرچند که با رشد او، کم‌کم بزرگی سرش کمتر شد، اما از عکس‌های او معلوم است که سر او نسبت به بدنش بزرگتر بوده‌است. آلبرت خیلی دیرتر از بچه‌های معمولی صحبت کردن را شروع کرد. طبق صحبت‌های خود انیشتین، او تا سن سه سالگی حرف نمی‌زد و بعد از آن هم حتی تا سنین بالاتر از نه سالگی به سختی صحبت می‌نمود. به دلیل پیشرفت کند کلامی انیشتین، و بی‌توجهی او به هر موضوعی که در مدرسه برایش کسل کننده بود و در مقابل توجه بیشتر او به مواردی که برایش جالب بودند باعث شد که برخی افراد مانند خدمتکاران منزل آن‌ها، او را کند ذهن تلقی کنند.
تحصیلات و زندگی شخصی
با این اوصاف، آلبرت در کشورهای آلمان و سوئیس تحصیل کرد و با آنکه در درک ریاضیات مشکل داشت اما توانست در رشته‌ی فیزیک اعجوبه‌ای بی‌مانند شود. انیشتین در سال 1905 چندین مقاله در زمینه‌ی فیزیک ارائه داد و به این ترتیب پایگذار فیزیک مدرن شد. او در این سال نظریه‌ی نسبیت را بیان کرد و بعد آن را به اثبات رساند که این امر موجب شهرت جهانی وی شد. پس از به قدرت رسیدن نازی‌ها در آلمان به آمریکا مهاجرت نمود و تابعیت آمریکایی را اختیار کرد و سپس به تدریس در دانشگاه پرداخت. در سال 1921 در حالی که موفق به دریافت جایزه نوبل در رشته فیزیک شده بود به وی خبر رسید که تمامی اموال و دارایی‌هایش در کشور آلمان توسط حزب نازی مصادره شده است.
در سال 1939 به تحقیق در زمینه‌ی شکافت هسته اتم پرداخت و نتیجه‌ی این تحقیقات، استفاده‌ی عملی از انرژی هسته‌ای در بمب‌های اتمی بود که در جریان جنگ جهانی دوم جان هزاران انسان بی‌گناه را گرفت. در پی این اتفاق انیشتین بسیار اندوهگین شد چرا که نتیجه‌ی تلاش او جز مرگ و ویرانی نبود، حال آنکه او در پی پیشرفت جامعه‌ی بشریت می‌کوشید. انیشتین، یک سال قبل از مرگش به دوست قدیمی‌اش لینوس پاولینگ گفت:
من یک اشتباه بزرگ در زندگی مرتکب شدم؛ وقتی نامه‌ای را که ساخت بمب اتمی را به روزولت توصیه می‌کرد امضا کردم. اما یک دلیل برای این کار وجود داشت؛ خطر ساخت این بمب توسط آلمانی‌ها …
اما واپسین روزهای عمر انیشتین در حسرت این آرزو که انرژی هسته‌ای زندگی مردم را بهتر کند گذشت و وی با اندوه از این حوادث تلخ در 18 آوریل سال 1955 در سن 76 سالگی در ایالات متحده جهان را بدرود گفت.
از نکات جالب توجه زندگی انیشتین می‌توان به این موارد اشاره کرد که در زندگی خود هرگز خودرویی نداشت و رانندگی هم نیاموخت.
پس از مرگ
مغز فیزیک‌دان برجسته، آلبرت انیشتین، موضوع پژوهش و جستجوهای بسیاری بوده‌است. مغز او طی هفت و نیم ساعت پس از مرگش از سر او خارج شد. انیشتین به عنوان یکی از بزرگترین نابغه‌های قرن بیستم به شمار می‌آمد و دلیل توجه به مغز وی، تلاش برای یافتن رابطه میان کالبدشناسی اعصاب و هوش عمومی یا هوش ریاضیاتی بود. مطالعات صورت گرفته نشان می‌داد که قسمت‌هایی از مغز که مربوط به صحبت کردن و زبان هستند، کوچکتر و قسمت‌های مربوط به پردازش‌های عددی و فضایی (تجسم) بزرگتر هستند. مطالعات دیگری نیز نشان‌دهنده ی بیشتر بودن تعداد سلول های گلیال در مغز انیشتین بودند.
هرچند مغز او از نظر اندازه فرقی با مغز دیگران نداشت.
در سال ۲۰۱۲ نتیجه پژوهش مفصلی بر روی چهارده عکس منتشر نشده از مغز انیشتین که از «زوایای غیر متعارف» گرفته شده بودند منتشر شد. همچنین در سال ۲۰۱۳ نتیجه پژوهش دانشمندان دانشگاه چین شرقی در شانگهای و دانشگاه ایالتی فلوریدا در آمریکا در نشریه «مغز» انتشار یافت. دانشمندان از بررسی عکس‌های منتشر نشده مغز انیشتین (دو عکس از نیم‌کره‌های راست و چپ) متوجه یکی دیگر از تفاوت‌های مغز او با دیگران شدند. این تصاویر نشان می‌دهد که بخشی از مغز به نام جسم پینه‌ای (کورپوس کالوزوم) در انیشتین بسیار بزرگتر از افراد عادی بوده است.
جسم پینه‌ای بزرگترین دسته رشته‌های عصبی است که دو نیمکره مغز را بهم وصل می‌کند؛ در واقع مهمترین راهی است که اطلاعات بین دو نیمکره مغز مبادله می‌شوند.
در آخر یاد این دانشمند برزگ را گرامی داشته و امید به دنیایی عاری از کشتار را آرزو داریم.
