صد و بیست و چهار سال پیش در چنین روزی یعنی 18 دسامبر سال 1894 میلادی میکروب طاعون کشف شد.
از آغاز پیدایش بشر، انسان همواره با انواع گوناگونی از مرگ و میرها روبه رو بوده است. یکی از این تهدیدهای جامعه بشری بیماری به نام طاعون بود. بیماری واگیرداری که تا سال‌ها نامش وحشت و اضطراب را با خود به همراه داشت و آن را مرگ سیاه می نامیدند. اما سرانجام عامل آن که نوعی باکتری به نام باسیل یرسینیا پستیس (Yersinia pestis) بود در سال 1894، پس از سال‌ها پژوهش، توسط الکساندر یرسین کشف شد.
انسان از طریق نیش کک آلوده به این باکتری بیمار می‌شود. جوندگان، به خصوص موشها این کک‌ها را به انسان منتقل می‌کنند. موش صحرایی سیاه مهمترین مسیر انتشار بیماری طاعون است اما برخلاف تصور عمومی، جوندگان مخزن این بیماری نیستند بلکه خودشان اولین قربانی آن هستند و مرگ دسته‌جمعی موشها می‌تواند نشانه شیوع طاعون باشد. وقتی یک کک مبتلا به طاعون یک موش را گاز می‌گیرد، باکتری طاعون را به او منتقل می‌کند. سپس کک‌های دیگر با گاز گرفتن آن موش صحرایی به این بیماری مبتلا می‌شوند و با گاز گرفتن انسان آن را به وی منتقل می‌کنند.
انتقال طاعون از انسان به انسان از طریق تماس و تنفس (در صورتی که فرد بیمار به طاعون ریوی مبتلا باشد) انجام می‌گیرد. باید توجه داشت که تا قرن نوزدهم، درمانی حقیقی برای طاعون وجود نداشت و تنها با کشف باسیل یرسینیا پستیس در سال 1894، دانشمندان در سدد درمان طاعون بر آمدند تا جایی که امروزه با استفاده از آنتی‌بیوتیک قبل از پیشرفته شدن بیماری از مرگ جلوگیری می‌شود.
