رایانه‌های پوشیدنی(Wearable computers)، رایانه‌ای می‌باشند با قطعات کوچک الکترونیکی که در زیر یا روی لباس کاربر قرار گرفته و اطلاعات خاصی از بدن فرد را در اختیار کاربر قرار می‌دهند. این دسته از رایانه‌ها برای برنامه‌های کاربردی که نیاز به محاسبه دارند طراحی شده‌اند.
رایانه‌های پوشیدنی در حوضه‌هایی مانند سامانه‌های نظارت بر سلامت، فناوری اطلاعات و توسعه رسانه کاربرد داشته و سازمان‌های دولتی و نظامی و بخش بهداشت هم‌اکنون به طور روزمره از این رایانه‌ها استفاده می‌کنند. Wearable computersمخصوصاً در مواردی که دست، صدا، چشم یا توجه کاربر به طور فعال متوجه محیط فیزیکی است کاربرد دارند. از این نوع رایانه‌ها بیشتر برای پزشکی از راه دور و کنترل بیماران استفاده می‌شود.
Wearable computersدر نگاهی کلی به رایانه‌هایی گفته می شود که افراد براحتی می پوشند. اما در واقع به رایانه‌هایی گفته می‌شود که بطور مداوم و بدون کمک از دست براحتی قابل استفاده باشند. با این تعریف تفاوت میان رایانه‌های پوشیدنی و رایانه‌های سبک قابل حمل مشخص می‌شود. برای مثال ساعت‌های جیبی رایانهی پوشیدنی محسوب نمی‌شوند، زیرا به هر حال از دست برای استفاده از ساعت استفاده می‌شود و طبق تعریف در استفاده از رایانهی پوشیدنی دست دخالتی ندارد اما در عوض ساعت مچی براحتی و بدون استفاده از دست قابل استفاده بوده و این بدان معناست که همان لحظه که به ساعت نگاه می‌کنید می‌توانید با دستانتان فعالیت دیگری انجام دهید.
تاریخچه
رایانه‌های پوشیدنی سابقه تاریخی طولانی، چیزی حدود ۷۳۲ سال دارند. اما شاید بتوان استیو مان(Steve Mann)، استاد دانشگاه تورنتو، را به عنوان پدر رایانه‌های پوشیدنی مورد ستایش قرار داد.
به هر حال نخستین رایانهی پوشیدنی جهان در سال‌های ۱۹۶۰–۶۱ با همکاری دو ریاضیدان، ادوارد اُ تروپ و کلود شانون اختراع شد. ایده‌ی ساخت این محصول در سال ۱۹۶۰ زمانی که اُتروپ دانشجوی سال دوم رشته فیزیک دانشگاه UCLA بود به صورت تصادفی به ذهنش رسید. اُتروپ و شانون این وسیله را برای پیش‌بینی در بازی رولت و افزایش شانس برد طراحی کردند. آنها رایانهی خود را که به اندازه‌ی یک قوطی سیگار بود در تابستان ۱۹۶۱ در لاس‌وگاس آزمایش نمودند و این موضوع را تا سال ۱۹۶۶ مانند رازی مخفی نگاه داشتند. اما در سال های بعد پیشرفتی شگرف در این زمینه در دنیای تکنولوژی اتفاق افتاد و هم اکنون جهان به سمتی می‌رود که هر روز بیشتر از پیش این دستاورد بشر کاربرد یافته و به صورت عینک، ساعت و … نمود پیدا کرده است و دور نیست آن روز که همه‌ی افراد از رایانهی پوشیدنی بهره برند.
