آیا واقعا به نمایشگرهایی با چگالی پیکسلی بالا نیاز دارید؟

از زمان معرفی نمایشگرهای رتینا در محصولات اپل، صفحه نمایش‎های دارای چگالی پیکسلی بالا به یکی از مهم‎ترین ویژگی‎های گوشی‎های هوشمند، تبلت‎ها و حتی لپتاپ‎ها تبدیل شده است. در حالی که نمایشگرهای استاندارد رایانه‎ها دارای 72 پیکسل در اینچ هستند موبایل‎ها توانسته‎اند به رقم‎های بسیار بالاتری مانند 550 پیکسل در هر اینچ برسند. گوشی‎های هوشمند با رزولوشن بالا به دو دسته FHD با رزولوشن 1080 در 1920 و QHD با رزولوشن 1440 در 2560 تقسیم می‎شوند. اما سوال اصلی این است که آیا کوچ کردن از نمایشگرهای اچ‎دی به نمایشگرهایی با رزولوشن بالاتر تغییر محسوسی در کیفیت تصویر ایجاد می‎کند یا خیر؟ پاسخ این سوال بستگی به نوع استفاده کاربر از نمایشگرها دارد که در ادامه به بررسی آن خواهیم پرداخت.

قبل از ورود به جزئیات باید دو مفهوم چگالی پیکسلی یا تراکم پیکسلی (PPI) و رزولوشن را از یک دیگر متمایز کنیم. رزولوشن فقط به تعداد کل پیکسل‎های موجود در سطح نمایشگر بستگی دارد در حالی که چگالی پیکسلی علاوه بر تعداد پیکسل‎ها به اندازه صفحه نمایش نیز وابسته است و صفحه نمایش‎های بزرگ‎تر نسبت به انواع کوچک‎تر خود با رزولوشن برابر، چگالی پیکسلی کمتری دارند.

محدوده نمایشگرهای دارای تراکم پیکسلی بالا از 300 پیکسل در هر اینچ شروع می‎شود. در این محدوده چشم انسان قادر است جزئیات بسیار بیشتری را تشخیص دهد ولی میزان تشخیص جزئیات به دید کاربر نیز بستگی دارد. به همین دلیل کاربران مختلف ممکن است تجربه‎های متفاوتی از یک نمایشگر یکسان داشته باشند و برای همین توصیه می‎شود هر کاربر با توجه به بینایی خود نمایشگر مناسب را انتخاب کند.

موضوع دیگر درباره نمایشگرهایی با تراکم پیکسلی بالا تشخیص کمتر بهبود تصویر در هنگام بالا رفتن تعداد پیکسل در هر اینچ است. به طور مثال اگر از 70 پیکسل در هر اینچ به عدد 150 برسیم تغییرات بسیار محسوس خواهد بود در حالی که اگر مقدار مورد نظر را به 300 افزایش دهیم تغییرات کمتر از قبل احساس می‎شود. البته در مواقعی نیز این موضوع صادق نیست. در نمایش نوشته‎هایی با جزئیات بالا مانند متون زبان چینی تفاوت محسوسی بین 300 و 500 پیکسل در هر اینچ احساس می‎شود. درباره تصاویر نیز تغییر PPI از 300 به 450 کاملا مشهود است در حالی که تغییر آن از 450 به 550 چندان نمایان نخواهد بود.

با ورود فناوری واقعیت مجازی عرصه نمایشگرهایی با رزولوشن بالا دچار تحول شد. در استفاده‎های معمولی و روزانه 420 پیکسل در اینچ با 550 فرق چندانی ندارد در حالی که این اختلاف در برنامه‎های واقعیت مجازی بسیار مهم تلقی می‎شود. علت اصلی این امر مربوط به لنز هدست‎های واقعیت مجازی است که مانند ذره‎بین عمل می‎کنند و وظیفه بزرگ‎نمایی تصویر را بر عهده دارند.

در هنگام بهره بردن از واقعیت مجازی افزودن 50 درصد به چگالی پیکسلی می‎توانند شفافیت تصویر را تا چندین برابر بیشتر از قبل نماید. به دلیل نیاز این فناوری به نمایشگرهایی که قادر به نشان دادن جزئیات بیشتر باشند شاید روزی به عدد 1000 پیکسل در هر اینچ و یا فراتر از آن برسیم.

در پایان برای مقایسه تراکم پیکسلی چندین محصول را بررسی می‎کنیم. به طور مثال آیفون 6 اس دارای 326 پیکسل در هر اینچ است و این مقدار در پرچمدار شرکت هوآوی 425 است. اگر این دو محصول در کنار یک دیگر قرار بگیرند بسیاری از کاربران قادر خواهند بود تفاوت میان جزئیات تصویر در آن‎ها را تشخیص دهند. اما اگر پرچمدار سامسونگ با 575 پیکسل در اینچ را کنار P9 قرار  دهیم تشخیص این اختلاف در بسیاری موارد آسان نخواهد بود اما در نمایش تصاویر با کیفیت بالا و یا متون ریز باز هم اختلاف محسوسی مشاهده خواهیم کرد.

به طور کل می‎توان گفت چگالی پیکسلی بیشتر از 425 برای گوشی‎های هوشمند بسیار مناسب است. در حالی که برای رایانه‎ها و لپتاپ‎ها به بیشتر از 300 پیکسل در هر اینچ نیاز چندانی نیست. هم‎چنین باید توجه کرد که نرم‎افزارهای مورد استفاده نیز از رزولوشن بالا پشتیبانی کنند در غیر این صورت با مشکلاتی مانند آیکن‎های کوچک ویندوز در رزولوشن 4K مواجه خواهیم شد.