اگرچه در جنگ جهانی اول بسیاری از مردم به دلیل صدمات جسمی وارده از بین رفتند، اما افراد زیاد دیگری نیز از بیماری‌هایی ناشی از شرایط نامناسب زندگی، کمبود غذا و دارو و عدم رعایت بهداشت شخصی رنج می‌بردند. این بدان معناست که افراد اغلب به جای جراحت ناشی از جنگ به دلیل بیماری در بیمارستان بستری می‌شدند و پزشکان درگیر بیماری‌های زیاد و ناشناخته‌ای بودند. کمبود دارو و دانش دارویی در آن زمان باعث گشته بود که بسیاری از بیماری‌ها، نادر و ناشناخته باقی بمانند. به طور مثال اگر یک نفر مبتلا به بیماری می‌شد، بلافاصله به اطرافیان نیز بیماری را منتقل می‌کرد و این موضوع در نهایت منجر به همه‌گیری و مرگ تعداد زیادی از انسان می‌شد.
در این مقاله از دیجی رو لیستی از 10 بیماری که در جنگ جهانی اول در بین مردم شایع شده بودند را معرفی می‌کنیم. با ما همراه باشید.
1. بیماری پای سنگر مانده
این عارضه نوعی بیماری عفونی بود که باعث می‌شد پای سربازان قرمز یا آبی شود. شیوع این بیماری در مراحل اولیه جنگ یک مشکل اساسی بود که به دلیل محیط مرطوب، سرد و غیر بهداشتی ایجاد می‌شد. در طول دوران جنگ جهانی اول، سربازان برای مدت طولانی در سنگرهای مملو از آب و رطوبت می‌ایستادند، بدون اینکه بتوانند پاهای خود را حرکت دهند یا جوراب‌هایشان را در بیاورند. اگر این وضعیت برای فردی ادامه پیدا می‌کرد، منجر به قانقاریا یا بی‌حسی در پاها و اغلب قطع عضو می‌شد.
تنها راه حل مشکل این بود که سربازان زخم‌های خود را در آب ولرم بشویند، پاهایشان را خشک کنند و جوراب‌های خود را چندین بار در روز عوض کنند. تعداد موارد ابتلا به بیماری پای سنگر مانده در ارتش انگلیس به بیش از 75 هزار نفر و در ارتش ایالات متحده آمریکا به حدود 2 هزار نفر رسید. در اواخر جنگ با پیشرفت در کیفیت چکمه‌های سربازان، شیوع این بیماری کاهش پیدا کرد.
2. تب خندق
تب خندق که به تب کوئینتانا نیز معروف بود، در اثر یک باکتری به نام بارتونلا کوئینتانا که در شپش است، ایجاد و انتقال پیدا می‌کرد. شپش‌های بدن با چسبیدن به درزهای پارچه در لباس سربازان رشد می‌کردند. به منظور خلاص شدن از شپش، سربازان در امتداد درز لباس‌هایشان آتش می‌گرفتند ولی این بیماری به راحتی قابل انتقال بود و برای مدت 5 روز ادامه داشت. علائم این اختلال شامل دردهای عضلانی، سردرد، تب بالا و زخم‌های پوستی است. سربازان جنگ جهانی اول ممکن بود که بیش از یک بار به تب خندق مبتلا شوند. در آن زمان در اوج بیماری، نزدیک به یک میلیون نفر به بیماری تب خندق مبتلا شدند. هم چنین فقر، ازدحام و شلوغی، و بی‌خانمانی باعث افزایش تب خندق در بین مردم غیرنظامی نیز شده بود.
علاوه بر این سربازانی که به تب خندق مبتلا می‌شدند، حداقل سه ماه از خدمت مرخص و به خانه‌یشان باز می‌گشتند و این موضوع باعث می‌شد تا کشور مربوطه مهره‌های با ارزش خود را در جنگ از دست بدهد.
3. تب تیفوئید و تیفوس
اگرچه ممکن است نام این دو بیماری شبیه به هم باشد، اما علائم و مشکلات یکسانی ندارند. تب تیفوئید یا حصبه یک عفونت باکتریایی است که توسط باکتری سالمونلا ایجاد می‌شود. این بیماری یکی از کشنده‌ترین بیماری‌های جنگ جهانی اول بود که باعث مرگ هزاران نفر گشت. علائم آن شامل تعریق، اسهال و دمای بالای بدن است که منجر به کم آبی در بدن و درد زیاد می‌شود.
از طرف دیگر در طول جنگ، بیماری تیفوس از طریق باکتری ریکتزیا پرووازکی در بین سربازان به دلیل عدم رعایت بهداشت منتقل می‌گشت. در خلال جنگ جهانی اول، تعداد زیادی از مرگ و میرها به دلیل تیفوس رخ داده است و از آنجا که هیچ آنتی‌بیوتیکی وجود نداشت، احتمال فوت از 10 تا 80 درصد متغیر بود. درکشورهایی مانند روسیه سالانه به طور متوسط 82 هزار نفر مبتلا می‌شدند و این تعداد در سال 1916 به 154 هزار نفر رسید.
4. آنفلوانزا
آنفولانزا یک بیماری ویرانگر بود که تلفات ناشی از آن بیشتر از مرگ‌های ناشی از جنگ جهانی اول شد! مردم این بیماری را آنفلوآنزای اسپانیایی یا لاگریپه نیز می‌نامیدند و بلافاصله پس از جنگ، در سال 1918 مانند یک اپیدمی بزرگ در سراسر اروپا گسترش یافت. کودکان و افراد بین 20 تا 40 سال بیشتر در معرض ابتلا بودند و سوءتغذیه و عدم رعایت بهداشت باعث شیوع بیشتر بیماری می‌شد.
قربانیان بیماری به یک نوع سرماخوردگی کشنده مبتلا شده و از سردرد، درد عضلات، سرفه خشک، تب، ضعف، گلودرد و مسمومیت خونی رنج می‌بردند. هنگامی که فردی آلوده می‌شد، معمولاً ظرف سه روز همراه با درد سخت و تورم بدن از دنیا می‌رفت. از آنجا که هیچ درمانی در آن زمان برای آنفولانزا وجود نداشت، ماسک‌هایی برای جلوگیری از انتقال بیماری در بین مردم توزیع شد.
5. مالاریا
بسیاری از سربازان و غیرنظامیان در طول جنگ جهانی اول مبتلا به مالاریا شدند. عمدتاً افراد بین 18 تا 48 سال به این بیماری مبتلا می‌شدند و تعداد زیادی بر اثر آن جان خود را از دست دادند. منابع اطلاعاتی نشان می‌دهند که در طول جنگ جهانی اول سربازان انگلیس، فرانسه و اتریش-مجارستان در مجموع بیش از 20 میلیون مورد ابتلا داشته‌اند و تعداد کشته‌ها در ماه به طور متوسط به 80 هزار نفر رسیده بود.
کمبود دارو و امکانات درمانی این بیماری را به یک اپیدمی غیرقابل درمان در طول جنگ تبدیل کرد. مالاریا که ماهیت انگلی داشت، در شرایط غیربهداشتی و سوء تغذیه بدتر می‌شد. پس از جنگ، با انتقال نیروها از مناطق آلوده به شرایط زندگی امن و بهتر، میزان مرگ و میر نیز کاهش بسیاری پیدا کرد.
6. دیابت
دیابت اغلب برای بسیاری از مبتلایان در جنگ جهانی اول به مرگ ختم می‌شد، زیرا کشف انسولین 20 سال بعد اتفاق افتاد. افراد و سربازان مبتلا به این بیماری مجبور بودند رژیم‌های غذایی سختی را دنبال کنند که مصرف مواد غذایی آن‌ها را تا حد زیادی محدود می‌کرد. هیچ درمانی برای دیابت وجود نداشت و فرد مبتلا پس از تشخیص خیلی زود فوت می‌کرد.
7. بیماری قلبی
بیماری‌های قلبی در طول جنگ جهانی اول بسیار متفاوت با امروز بود. این بیماری در بزرگسالان، که به چهار دریچه اصلی قلب آسیب می‌رساند، شایع بود و در صورت مشکوک بودن به مشکلات قلبی، افسران و سربازان از خدمت مرخص می‌شدند.
8. بیماری‌های مقاربتی
وقوع جنگ جهانی اول و نابسامانی‌های متعاقب آن، بستری برای افزایش شیوع و انتقال بیماری‌های مقاربتی را هم فراهم کرد. تعداد این عفونت‌ها در طول جنگ به صورت گسترده‌ای در بین سربازان افزایش یافت و سرانجام در میان جمعیت عامه مردم نیز گسترش پیدا کرد. شایع‌ترین عفونت‌های مقاربتی، سوزاک و سیفلیس بود که به سرعت در بین نیروها گسترش یافت و توانایی جنگی آن‌ها را تضعیف نمود. در زمان جنگ جهانی اول درمان بیماری‌های مقاربتی، بسیار گران، وقت‌گیر و تا حد زیادی بی‌اثر بود.
9. بیماری سل
سل یکی از بیماری‌های خطرناک و مسری است که در طول جنگ جهانی اول باعث کشته شدن بسیاری از افراد شد. علت ایجاد این بیماری یک باکتری به نام مایکوباکتریوم توبرکلوزیس است.
سل دو مرحله دارد: مرحله اولیه و مرحله ثانویه. تشخیص در مرحله اولیه که از طریق عکس‌برداری از قفسه سینه با اشعه ایکس صورت می‌گرفت، بسیار کم اتفاق می‌افتاد. اگر بیماران در مرحله ثانویه تشخیص داده می‌شدند، در معرض خطر بالای ابتلا به نارسایی ریه قرار داشتند. علائم مرحله ثانویه شامل سرفه، خلط خونی، کاهش وزن و تب بالا بود. فرد مبتلا به سل در مرحله ثانویه برای جلوگیری از انتقال بیماری به اعضای خانواده، دوستان یا هرکسی که با آن‌ها در تماس بود، قرنطینه می‌شد. در آن زمان هیچ داروی موثری برای درمان این بیماری وجود نداشت.
24 کشور و 34 شهر بزرگ تحت تأثیر سل قرار گرفتند و میزان مرگ و میر در اواخر جنگ در بالاترین حد خود بود. در اوج بیماری در ایالات متحده، به ازای هر 100 هزار نفر، 150 نفر در اثر بیماری سل فوت می‌کردند. الگوی مشابهی نیز در ایرلند، اسکاتلند، بلژیک، آلمان و ژاپن مشاهده شد. با این حال پس از پایان جنگ، این تعداد به ازای هر 100 هزار نفر به 114 فوتی رسید. اگرچه این بیماری به تدریج ناپدید شد، اما در افرادی که در آن زمان مبتلا شدند، جراحت‌های جسمی و روحی زیادی بر جای گذاشت. تحقیقات پزشکی بعدی به تولید واکسن و جلوگیری از شیوع آن در جنگ‌های بعدی کمک کرد.
10. اختلال روان‌پریشی جنگ
در پایان جنگ جهانی اول، ارتش انگلیس بیش از 80 هزار مورد شوک عصبی در سربازان را گزارش داد. علائم این اختلال شامل بی‌خوابی، ناتوانی در راه رفتن یا صحبت کردن و حملات ناگهانی عصبی و ترس بود. در آغاز جنگ، این بیماری نسبتاً نادر بود ولی با ادامه‌دار شدن جنگ، تعداد موارد ابتلا افزایش یافت و پزشکان قادر به شناسایی علت دقیق این اختلال نبودند. حدس و گمان‌هایی وجود داشت که انفجار بمب‌ها باعث ایجاد شوک در مغز سربازان می‌شود. همچنین یک اعتقاد دیگر بر این بود که مونوکسیدکربن حاصل از انفجارها به بافت مغز سربازان آسیب می‌رساند.
در ابتدا بیمارانی که علائم روان‌پریشی و شوک را نشان می‌دادند ترسو خطاب می‌شدند، اما با افزایش تعداد افراد مبتلا، کشورها سعی کردند راه حلی برای این مشکل پیدا کنند. در طول جنگ برای سرباز آسیب دیده چند روز استراحت تجویز و او را نزد خانواده‌اش می‌فرستادند. مبتلایان هفتهها بستری می‌شدند و اگر بهبود نمی‌یافتند، تحت مراقبت قرار می‌گرفتند تا در آینده دوباره به مبدان جنگ فرستاده شوند.
خیلی بد بود
مزخرففففففففففف
دقیقا